Ноч позная. Вецер гудзіць, завывае,
Так жаласна-сумна шуміць;
А мне сэрца з болю ў грудзях замірае,
Душа так страшэнна баліць!
О, вецер! ты плачэш, ды ты йшчэ шчаслівы,
Свабодны ляціш у прастор;
Заенчыш – спагадна шумяць, стогнуць івы,
І плачэ с табой сівы бор.
О якжэ-б с табою ляцець я хацела,
Пакінуць і сьвет і жыццё!
С табой я летала-б, с табой-бы гудзела,
Жаль зліўшы ў тваё у выццё.
Мы-б ночкай насілісь ў шырокім абшары
Праз выдмаў вялікі разлог,
Праз пушчы лясные, балоты, імшары,
Гдзе-б толькі забрацца ты змог.
Ў выццё тваё, вецер, зліла-б мае стогны,
І выў бы ты болем маім, –
Мо сэрцэ людзкое спагадаю дрогне
Над болем вялікім такім.
Тады не адна я ўжо буду з думою,
Што цёмнае ночкі чарней...
Вазьмі мяне, вецер, летаці с сабою,
Спагады шукаць у людзей!
|
|
